An Easter Sunday stroll in the park

Voor Japanse begrippen wil het deze dagen nog niet echt lente worden. Het was in Nederland dit weekeinde zelfs zachter dan hier in het zuidoosten van Honshu op 35 graden noord. Zowel gisterochtend als vanochtend was het bewolkt en vanochtend miezerde het ook wat. In de middag scheurde het wolkendek echter open en aangezien de zon hier al een hoogte bereikt die in Nederland pas na de IJsheiligen bereikt wordt, voelt het direct heerlijk. Ik besloot het stadje Mobara met een bezoek te vereren, een korte treinreis ten oosten van Chiba.
Daar kom je typische Japanse zaakjes tegen zoals deze:

Maar veel hoofdstraten in dit soort stadjes hebben meer weg van een main street in de VS dan van de doorgaande wegen in Hollandse stadjes.

Ondanks de lage temperaturen raakt de flora meer en meer in lentestemming:

Een goed moment dus om mijn botanische hart te plezieren en een bezoek te brengen aan een park. Niet zomaar een park, maar het stadspark van Mobara, rijk aan tenminste 2850 kersenbomen!
Dat wilde is wel eens met eigen ogen aanschouwen en het bleek een heel aangenaam park voor een fraaie wandeling. Hieronder een reeks foto's.

Zoals te zien is, bloeiden er al enkele sakura, maar ik schat in dat nu nog maar 10% van de bomen bloesem droegen.
Op deze foto van een foto is te zien hoe het er waarschijnlijk over één week uitziet:

Maar wie weet regent het volgend weekeinde wel, dus ik ben blij dat ik dit tenminste gezien heb...
Op de website van het park is de progressie van de bloesem te volgen en ook te zien wanneer de bloesempiek tijdens voorgaande jaren plaatsvond.
Ik kwam in het park ook nog wat fauna tegen:

Na deze prettige wandeling was het tijd om te eten en om dronken te worden:

Nee, toch maar niet. Terug naar Makuhari en een filmpje pakken!

Het is niet bovenstaande film geworden, dat was slechts een trailer. Ik heb gekozen voor de, altijd lastige, achtste film van Quentin Tarantino; The Hateful Eight.
De Hollywood films komen altijd wat later uit in Japan, The Revenant bijvoorbeeld komt hier pas volgende maand uit. Maar ik had The Hateful Eight eigenlijk ook in Nederland willen zien, maar daar was het nog niet van gekomen. Dus dan maar hier, gelukkig wel met Japanse ondertiteling, want de meeste films worden nagesynchroniseerd.
Om toch een beetje in de paasstemming te blijven was er in één van de eerste scenes gedurende een minuut een houtsculptuur van een gekruisigde J.C. te zien...
Maar verder was het niet echt een vreedzaam verhaal. De casting was echter wederom fenomenaal; veel acteurs speelden ook in Tarantino's eerdere films en ook deden sommige scenes herinneringen aan zijn eerdere films opkomen.
De synopsis is tamelijk simpel; Het verhaal speelt een paar jaar na de Amerikaanse Burgeroorlog en gaat over twee premiejagers die met een postkoets door Wyoming reizen en ergens aankloppen om te mogen schuilen tegen een sneeuwstorm. Zo komen acht personen samen die elk wel iets te verbergen hebben.
Wat volgt is een fascinerend en niet zelden tamelijk bloederig westernverhaal waarbij de puzzelstukjes langzaam op hun plaats vallen. Het desolate winterlandschap van Wyoming, de muziek van Ennio Morricone en het feit dat de film op 70 mm geschoten is, maken het westerngevoel helemaal compleet.
Een aanrader!

Daar boven op die berg

Daar komen veel Japanners.
Zeker in het weekend.
Want dan zijn het heuse ontspanners!
En van je hela hela hela ho lala...
Juist ja. De dagbestemming was dus een berg, al is de term berg iets te veel eer voor deze heuvel van 600 meter hoog. Maar in Nederland doen we het met nog minder. Deze berg, Takaosan of Mount Takao, ligt net ten westen van de metropool Tokio. Aangezien de berg goed bereikbaar en goed beklimbaar is, trekt het bij goed weer natuurlijk drommen mensen aan.
Ik ben met de trein naar Takao Station gegaan, een reis van tegen de 2 uren. Van daar was het nog een klein half uurtje lopen naar de voet van de heuvel/berg.

Er gaat zowel een stoeltjeslift als een trein naar boven! Maar ik koos voor Trail 1, een pad van 3,8 km naar de top.

Ondanks dat deze trail goed geplaveid was, was het bij tijden een redelijk pittige klim en gutste het zweet meer en meer. Mijn tempo lag dan ook wat hoger dan dat van de gemiddelde wandelaar. Het weer was echter frisjes door de droge lucht en een briesje en in de schaduw werd het zelfs ietwat koud door mijn bezwete lichaam. Doorzetten dus!

De top naderend kwam ik enkele schattige wezentjes tegen.

Het aandeel minder schattige wezentjes was echter beduidend groter!

Vanzelfsprekend was er weer een heel scala aan tempels gebouwd op deze berg, waarschijnlijk om die minder schattige wezentjes een halt toe te roepen.

Maar we moeten verder, naar de top!

En ik heb het gehaald, samen met honderden andere Japanners. Het uitzicht viel een beetje tegen, vooral bij de bergrug in het zuiden was het heiig en Mount Fuji was maar moeilijk zichtbaar.

Om de mensenmassa te mijden en niet dezelfde route naar beneden te hoeven nemen, heb ik nu Trail 2 genomen. En die was zeker niet geplaveid! Wortelstronken, stenen en soms enkele houten balken om het wat makkelijker te maken. De route was vele malen korter en dus ook veel steiler dan die van de beklimming. Eigenlijk was mijn schoeisel niet afgestemd op deze ondergrond, maar ik ben beneden geraakt.

Een tamelijk sportieve onderneming is het geweest!
Trouwens; steeds meer bomen beginnen ondertussen lentebloesem te vertonen, ook de kersenboom (Sakura).

De Hanami zal dadelijk dan ook beginnen; volgens velen de mooiste tijd van het jaar in Japan. Ik ben benieuwd!