Bloeiende vingerplant

De vingerplant (Fatsia japonica) is een groenblijvende plant uit de klimopfamilie en afkomstig uit het zuiden van Japan. De grote, donkergroene bladeren hebben acht lobben en daaraan dankt de plant zijn naam: 'Fatsi' is een oude Japanse benaming voor acht.
In Europa wordt de vingerplant vooral als kamerplant of soms als kuipplant gehouden, maar op een beschutte plek in Nederland is de plant behoorlijk winterhard en kan uiteindelijk zelfs 3 tot 6 m hoog worden. Tijdens vorst verslappen de bladstelen en lijkt de plant levenloos, maar bij intredende dooi gaan de bladeren weer fier overeind staan.
Het exemplaar in onze tuin heeft het pittige winterweer van december 2010 vol glans doorstaan en heeft deze herfst zijn eerste bloemscherm aangemaakt. Afgelopen week zijn de bloemetjes opengegaan:


Verder is de tuin nog altijd opvallend groen.

Precies een jaar geleden viel de winter in en was het gedaan met de Canna's en andere (sub)tropische flora. Momenteel staan echter de winterbloeiers (winterjasmijn) al in bloei, tezamen met opkomende voorjaarsbollen en naast zomerbloeiers als de klokjesbloemen en Cosmos, alsook een enkele paddenstoel.
Vier seizoenen in één qua flora dus!

Voor de liefhebbers van cinema; afgelopen weekeinde hebben Myra en ik twee films bekeken in de bioscoop. Beide zijn aanbevelenswaardig!
Hieronder de trailers:


De laatste keken we trouwens in een alleraardigst, kleine filmzaal van het Louis Hartloper Complex (zaal 4 voor de kenners).

dEUS in de Rode Doos

Gisteravond zijn Rob en ik naar Vredenburg Leidsche Rijn geweest voor het concert van dEUS. Mijn eerste bezoek aan de Rode Doos!
Het voorprogramma werd verzorgd door de jonge Belgische band Intergalactic Lovers. Een band met een heel eigen geluid dankzij de stem van zangeres Lara Chedraoui. Deze zal wellicht niet iedereen overweldigend vinden, maar ik vind haar stem behoorlijk betoverend. Ze leken nog ietwat onwennig en gespannen voor hun eerste optreden in Utrecht, maar zetten een goede set neer met afwisselende liedjes. Tot op heden is dit hun bekendste nummer:

Daarna was het de beurt aan de ervaren mannen van dEUS. Het was duidelijk dat ze gebruik maakten van andere versterkers, want het geluid was direct een stuk voller. Ook de lichtshow en beeldenprojectie op een gordijn maakten de sfeer grootser.
Tom Barman klonk af en toe wat hees, waarschijnlijk door de vele optredens van de laatste tijd en dat gaf sommige nummers ietwat een Tom Waits sound, maar verder stond er een geoliede machine op de bühne.
Niet alle nummers konden mij even bekoren, soms is dEUS wat te ruig voor deze oude man, maar de nummers van hun laatste album Keep You Close en de bekende singles vielen goed. Muziek van dEUS kenmerkt zich vooral door het gestaag opbouwen van het tempo, waarbij veel nummers eindigen in een kakofonisch geluidsorgasme.
Om aan te geven dat dEUS ondertussen ook erg toegankelijke muziek maakt, het titelnummer van hun laatste album:

Grootste bijval uit de zaal kreeg de band echter met hun klassieker uit 1994, Suds & Soda.

Wellicht kwam het omdat we zitplaatsen hebben, misschien ook niet, maar het optreden heeft me niet continue geboeid. dEUS is natuurlijk niet de meest makkelijke band qua luistermuziek, maar elke muziekliefhebber kan ik hun laatste album van harte aanbevelen. Keep You Close!

dEUS, 23 november, Vredenburg, Utrecht. Foto: Tim van Veen

Emmi@Leo

Gisteravond zijn Myra en ik naar de schouwburg geweest voor de voorstelling Emmi@Leo.
Het is een Nederlandse bewerking van een verhaal van de Oostenrijkse journalist Daniel Glattauer. Hij schreef met ‘Emmi@Leo’ (‘Gut gegen Nordwind’) een modern, humoristisch liefdesverhaal.
De acteurs Waldemar Torenstra en Loes Haverkort vertolkten de hoofdrol op het podium van de Nederlandse bewerking en dat pakte goed uit, de chemie was er duidelijk.
"Willen ze de ander ontmoeten, zien, horen, ruiken, of juist niet? Is fantasie niet veel aantrekkelijker (en veiliger) dan de werkelijkheid? Leo zit nog middenin de verwerking van een stukgelopen relatie en wat betekent een eventuele ontmoeting voor het gelukkige huwelijk van Emmi?" En dan zijn er ook nog Bernard en Mia. Ja echt, heus waar!

Ondanks dat beide acteurs elkaar bijna kunnen aanraken op het podium, kijken ze elkaar nooit in de ogen. Beide bevinden zich namelijk op een andere lokatie in het verhaal en lezen eigenlijk vooral (elkaars) mails voor. Dat klinkt saaier dan het was. :)
De trailer:

Het is een vermakelijke avond geworden!

Do You Wanna?

The Kooks hebben gisteravond hun Europese tournee afgesloten in Amsterdam. De Britse rockband zette in een uitverkochte Heineken Music Hall muzikaal een strakke show neer. Een sterke setlist, fraaie bijbehorende lichtshow en een goed geluid kregen de sfeer er al snel in. Voor in de zaal stonden aan het geluid te horen een hoop gillende meisjes die waarschijnlijk vooral voor zanger Luke Pritchard zijn gekomen. In deze sympathiek ogende en energieke frontman van de band zag ik wel enige overeenkomsten met Jim Morrison in zijn betere periode.

De gespeelde songs varieerden van rustige nummers als Seaside:

tot meer grootse stadionrock als Do You Wanna waarbij het dak van de HMH in beweging kwam:

De liedjes van de band liggen over het algemeen prettig in het gehoor en hebben vaak behoorlijke hitpotentie, maar het is geen testosteronrock en dat verklaart voor een deel de grote schare tienermeisjes die idolaat van de band zijn.

Het voorprogramma werd trouwens verzorgd door de Britse band Morning Parade. Rob en ik hadden ze afgelopen zomer al gezien op een festival in Utrecht en toen waren we niet helemaal overtuigd van hun kunnen. De band zou je kunnen kennen van de single Under the Stars of hun nieuwste single Us & Ourselves.
Ze speelden nu gelukkig een stuk strakker dan afgelopen zomer.

Al met al een fijn concert om mee gemaakt te hebben!

Gouda en Drive

Gisteren was het, net als eerder deze week, opvallend zacht voor de tijd van het jaar. Tijdens een bezoek aan het historische centrum van Gouda zaten de terrasjes dan ook overvol, maar we hebben toch nog een plaatsje weten te bemachtigen. Ik kan me niet heugen eerder in november met blote armen op een terras te hebben gezeten. Het was goed toeven in elk geval!




Aansluitend hebben we gedineerd bij een Griek, waarvoor we via vakantieveilingen.nl een waardebon hebben weten te bemachtigen. Het eten viel goed in de smaak gelukkig.

Daarna zijn we met de trein doorgegaan naar het centrum van Utrecht, want we hadden twee kaartjes gereserveerd voor de film Drive.

Een prachtige film noir waarbij de cameravoering, het geluid en de muziekkeuze door mij zeer gewaardeerd werden. Het verhaal zelf is niet erg bijzonder, maar de manier waarop de film als totaalobject, als kunstwerk, ervaren wordt, is overweldigend. Een sterke film! Via deze link is een meer professionele recensie te lezen.