Gisteren heb ik samen met Maria en haar Italiaanse huisgenoot Laura de nieuwste film van Alejandro González Iñárritu (21 Grams, Babel, Biutiful) in de bioscoop gezien.
De nu al veel gelauwerde film, Birdman (The unexpected virtue of ignorance), lijkt ook de grootste kanshebbers bij de Oscars volgende maand. Birdman is in de basis een film over acteren, maar ook over de vergankelijkheid van roem en over zelfrespect. Hoofdrolspeler Michael Keaton (speelde 25 jaren geleden ooit de hoofdrol in de eerste twee Batman films) is Riggan Thomson, een acteur die in het verleden een grote ster was in drie Birdman films, maar hij bedankte ooit voor deel 4. Sindsdien is zijn carrière min of meer in het slop geraakt en probeert hij op Broadway een goed theaterstuk neer te zetten. Maar onder zijn huid zit nog steeds de roem van zijn Birdman personage en deze probeert steeds naar buiten te komen en ook levert het commentaar op zijn huidige leven.
Opvallend is ook de vorm van de film. De meeste scenes zijn in één lange take geschoten. Dat kan leiden tot enige claustrofobie, maar dat gebeurt niet. Je zit wel constant op de huid van de spelers en dat maakt het camerawerk zo knap.
Ook de geluidsscore is interessant met enigszins beklemmend jazzy percussiewerk die min of meer synchroon loopt met de gemoedstoestand van Thomson.
Birdman kan continu op twee manieren worden bekeken. Fictie en realiteit lopen vloeiend door elkaar heen. Het is een zwart-komisch portret van een acteur met een geblesseerd ego. De film snijdt bovendien tal van thema’s aan en stelt onder meer ook de oppervlakkigheid van de filmbusiness, de vluchtigheid van de roem en de terreur van de hedendaagse mediacratie aan de kaak. Aanrader!
Recensie Volkskrant.
Recensie Cinema.nl
Recensie Filmtotaal.
Recensie Filmvandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten