De afsluiter op de pinkpopmaandag in 2011 waren de Foo Fighters, een band die ik vanaf oprichting enorm kan waarderen en zéér bewonder. Een live show van die band meemaken staat dan ook hoog op mijn muzikale verlanglijst. En wat wil het toeval; de Foos waren weer geprogrammeerd als afsluiter van pinkpop 2015!
Maar rampspoed trof zanger Dave Grohl tijdens een concert in Zweden op 12 juni toen hij door een rare actie van het podium viel en zijn been brak. Het bleef lang onduidelijk of Dave en zijn band wel op pinkpop zouden verschijnen, want er was hoop omdat hij het concert in Zweden na het in het gips laten zetten van zijn been wel heeft afgemaakt. Maar helaas, en begrijpelijk; FF zou niet op PP2015 komen.
Ik had er toen eigenlijk al niet zo veel zin meer in, maar aangezien een andere weggevallen act (Sam Smith) werd opgevangen door een optreden van Placebo had ik weer enige goesting. En het zou bovendien lekker weer worden. En dat werd het!
Rob en ik hadden min of meer als doel om bij aanvang van het optreden van Typhoon het festivalterrein te betreden, maar dat bleek niet haalbaar. Het heeft bijna een uur gekost om vanaf het binnenrijden van Landgraaf de drafbaan te betreden.
De eerste artiest die we bezochten was singer/songwriter Nick Mulvey uit Engeland en die mocht optreden in de tent naast het hoofdpodium. Relaxte muziek om bij in het gras te liggen, maar helaas moesten we op een betonnen vloer in de tent staan. Zijn recente radiohitje Cucurucu viel in goede aard.
Door het wegvallen van de Foo Fighters werd gezocht naar een andere grote act om het festival af te sluiten, maar dat is niet gelukt. Men heeft besloten het programma door te schuiven en heeft de sympathieke Vlaamse heren van Triggerfinger bereid gevonden het gat in de middagprogrammering te vullen. Lekkere gitaarherrie, maar geen FF.
Een band die we beide kunnen bekoren en die nu zelfs voor de vijfde keer geprogrammeerd stond op PP, zijn Counting Crows. En ze speelden ook prima op het iets kleinere podium, maar helaas werd het geen hitshow, waardoor de sfeer er niet in kwam. Tijdens het wonderschone A Long December hoorde je continue geroezemoes van pratende mensen om je heen...
Op het hoofdpodium mochten vervolgens de heren van De Jeugd Van Tegenwoordig hun ding doen. Dat deden ze ongetwijfeld niet onaardig, maar het was niet mijn ding. Ik ben al 40 weet je. Dus maar even een snack halen...
Na de snelle hap zijn we weer de tent in gegaan waar één van Neerlands grote beloften haar show mocht doen; Kovacs. Een enigszins bescheiden meisje met een dijk van een stem. De hele show draaide dan ook om haar stemgeluid, de muziek bleek niet echt festivalmateriaal. Maar in een theater zal het ongetwijfeld tot haar recht komen. De reacties die ze van het publiek kreeg op het spelen van haar hit My Love, maakten haar nogal bleu.
We hebben nog even bij het vierde podium gekeken, maar ook dat bleek weinig energiek.
Gelukkig hadden we Placebo nog, dat de wei in Landgraaf al 4 keer eerder in vuur en vlam zette. De Britten ogen misschien niet spectaculair, maar je kunt tenminste op hen rekenen, zo bleek gisteren wederom. Netjes werkten ze hit na hit af, met als extraatje Placebo's versie van de Kate Bush-classic 'Running Up That Hill'. Eindelijk echte actie!
Daarna was het aan zanger Pharrell Williams om het feest af te sluiten. Begint hij ook nog te roepen dat hij blij is dat hij in Amsterdam is. Sjah, na 5 nummers werd het tijd om het terrein te verlaten.
De tienermeisjes hebben vast een leuke dagafsluiting gehad, maar in plaats van de Foos had je ook Placebo een 2 uur durende afsluitceremonie kunnen toevertrouwen.
Helaas, het zij zo. Achteraf gezien was de programmering van de vrijdag en zaterdag interessanter dan die van de zondag zonder Foo Fighters. Maar het schijnt dat ze het volgend jaar komen inhalen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten