Gisteren heb ik samen met Maria en een groep italianen de film Inherent Vice in de bioscoop gezien. Een verfilming van het boek van de Amerikaanse schrijver Thomas Pynchon. Regisseur Paul Thomas Anderson (There Will Be Blood, The Master) acht dit het meest toegankelijke werk van Pynchon en maakte er vervolgens een ruim twee uur durende film van waarin de hoofdrol is weggelegd voor acteur Joaquin Phoenix (fijne rol!).
Het boek was al behoorlijk psychedelisch en dat is in de film weinig anders. Veel verwarring dus, zeker ook omdat vrijwel elke scene onder invloed van enige drugs staat en er continue nieuwe personages opduiken.
De verhaallijn lijkt an sich vrij simpel, maar bevat toch vele complexe zijlijnen die uiteindelijk allemaal weer bij elkaar komen.
Doc Sportello is een hippie oorlogsveteraan en privédetective die in het Los Angeles van 1970 verwikkelt raakt in een zaak met een duizelingwekkende hoeveelheid personages en intriges. Alles begint met een bezoek van zijn ex, die vertelt dat ze bang is dat haar nieuwe minnaar (een stinkend rijke vastgoedhandelaar) door zijn overspelige vrouw in een gekkenhuis gestopt gaat worden. Doc gaat op onderzoek uit en gebruikt zijn verschillende ingangen bij de autoriteiten, terwijl hij intussen nog een andere zaak aanneemt van een verslaafde vrouw die vermoedt dat haar doodverklaarde echtgenoot nog altijd ergens in leven is.
Het ene moment is Inherent Vice een volbloed film noir, het andere moment een absurdistische komedie.
De vroege jaren 70 setting is heerlijk en de vrouwelijke voice-over werkt ook prima, maar ergens had ik toch meer humor en tempo verwacht. Een link met de Big Lebowski is snel gemaakt, maar die film valt toch veel makkelijker. Ik moet de film denk ik nog een keer bekijken om alle verhaallijnen een goede plaats te geven!
Trailer:
Recensie cinema.nl
Recensie Telegraaf
Recensie Parool
Geen opmerkingen:
Een reactie posten