Gisteravond ben ik met Rob naar de Stadsschouwburg geweest om daar de voorstelling Zo Goed Als Nieuw van cabaretier Pieter Derks bij te wonen.
Pieter zal bij de meeste mensen bekend zijn van de zogenaamde weekafsluitingen die hij twee jaar bij DWDD verzorgd heeft, als Slimste Mens of mogelijk van die ene aflevering Wie Is De Mol. De mol was hij overduidelijk niet, wel is hij sinds kort vader en ik was een beetje bang dat dat een belangrijk thema in zijn voorstelling zou gaan worden. Uiteindelijk werd het dat ook, maar wel op een manier die me kon bekoren. Zijn visie op wat voor een wereld zijn dochter opgroeit en wat de rol van hem als vader daar in zal zijn.
Op een hoog tempo kwam de hedendaagse wereld(maatschappij) voorbij en werd een ieder een behoorlijke spiegel voorgehouden en was er ook sprake van enige zelfrelativering. Zo luidt dan ook het begin van de voorstelling: Als je alles serieus neemt, word je gek. Dat doet Derks dan ook zelden, al komen welhaast alle maatschappelijke thema's voorbij, van IS tot drones en van privacy tot klimaatverandering. Niet iedere cabaretier is in staat om daar iets zinnigs over te zeggen, maar Derks bezit genoeg kennis om geloofwaardig over te komen. Zelfs de actualiteit van de Feyenoord hooligans in Rome vond een juiste plaats.
Door het constante uitzoomen en in historisch perspectief plaatsen van het nieuws weet Derks zijn show boven het doorsnee-actualiteitencabaret uit te tillen.
Het verhaal zit vol met slimmigheidjes, zoals het munten van de term ryanairisering, een principe dat volgens Derks perfect weergeeft hoe de complete samenleving inmiddels is vormgegeven volgens het market society-begrip van de econoom Polyani: alles wordt uitgedrukt in geld en cijfertjes. Een gedachtegang die wordt geïllustreerd met een erg grappige conference over het vliegen met Ryanair, waarbij je ticket weliswaar goedkoop is, maar elke extra service geld kost.
In een hip decor dat wordt gekenmerkt door een grote computerchip schiet Derks zo van de recente snoepautomaataffaire naar de tien Bijbelse plagen, en van de relativiteitstheorie naar het moment dat hij voor het eerst door zijn rug ging.
Bij het aanhalen van een bijbels verhaal verliet een stel de zaal en ook daar ging Pieter leuk en gepast mee om. Het is nooit echt grof geworden, al zijn grappen hadden een duidelijk punt. En grappen waren er genoeg, ik heb er met grote regelmaat hartelijk om moeten lachen. Dat hij ook nog achter de piano het onvermijdelijke lied ten gehore zou brengen viel niet eens tegen (een topzanger is het niet, maar het was wel aan te horen), al bleef het aantal liederen gelukkig beperkt.
Ik vond zijn voorstelling in elk geval erg sterk en beschouw het als één van de betere cabaretvoorstelling die ik bijgewoond heb. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar zijn toekomstige werk!
Recensie Parool
Recensie Volkskrant
Geen opmerkingen:
Een reactie posten