Om daar te komen moest ik wel een groot deel van Nieuwegein doorkruisen, maar ook daar zijn leuke stukjes om te fietsen:
Vervolgens was er maar één manier om de Lek over te komen zonder gebruik te maken van een pontje en dat is de Jan Blankenbrug (A2).
Vervolgens heb ik de A2 moeten volgen door Vianen heen en daarna langs de A27 naar het zuidwesten om uiteindelijk in de goede polder te belanden.
Helaas begon ik enorme hoofdpijn te krijgen en had ik ook 10 knopen wind tegen, maar uiteindelijk heb ik mijn doel wel bereikt.
Terug ben ik opnieuw over de A2 gegaan en heb ik een kort bezoek gebracht aan Everdingen (vooral bekend van de verkeersinformatie, maar het eigenlijke knooppunt ligt meer bij Vianen.
Zicht op Everdingen vanaf de Lekdijk:
Tussen Vianen en Everdingen bevindt zich ter hoogte van Hagestein een stuw- en sluiscomplex in de Lek en om vissen een kans te geven deze hindernis te nemen is er een vispassage aangelegd. Het is de eerste hindernis die de vissen, die vanuit de zee de rivier optrekken om te paaien, tegenkomen. De passage bestaat uit een sluis, die de met de waterstand regelt hoeveel water over de trappen van de vispassage stroomt en daarachteraan een flinke U-sloot met trappen van iets meer dan 10 centimeter hoogteverschil. Vlak naast het sluisje stroomt het water weer achter de bogen de rivier in. De vissen springen van trappand naar trappand omhoog.
In Vianen kon de jeugd zich vermaken op een kermis, maar erg druk was het niet.
Zicht op Vianen vanaf de Lekdijk:
Van daaruit heb ik dezelfde weg naar huis genomen (was weinig anders mogelijk, behalve dan extra km's maken) en begon boven mijn hoofd het aantal contrails in de atmosfeer schrikbarende hoeveelheden aan te nemen:
Helaas heeft de opkomende hoofdpijn het fietsplezier me wel een beetje ontnomen, maar vooral het zuidelijkste deel van de route was zeker de moeite waard.
De uiteindelijke route:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten