Greetings from Austin

De Texaanse hoofdstad blijkt een levendige studentenstad met een rijk nachtleven. Hier houden we het nog wel even vol!

Geen chase meer

We hebben besloten om de kleine buienkans vandaag te laten schieten en zijn nu op weg om Austin te gaan ontdekken.

Bedankt voor de interesse en reacties en tot de volgende buien jacht.

Wederom een squall met haast

Amper bijgekomen van de impressies van de dag ervoor, zijn we gisteren vanuit Canyon naar het zuidoosten gereden. Een juiste target kiezen was lastig, maar zo'n anderhalve week geleden ontstonden aan de zuidflank van een complex ochtendbuien nieuwe cellen die tornado's produceerden en dat kon vandaag opnieuw gebeuren. Er hing namelijk een forse bui nabij Lubbock en daar moesten we eerst doorheen. Slagregens en nabije inslagen maakten dat nog de moeite waard ook. De bui heeft er overigens voor gezorgd dat het relatief droge Lubbock onder water is komen te staan.
Eenmaal aan de zuidoostkant nabij onze target Post, hing het SPC een tornado watch voor dat gebied. Verder naar het noordoosten hingen al enkele iets meer geïsoleerde cellen en deze werden actiever. We zijn na een tankbeurt NO gereden, achteraf niet de beste keuze, want nabij Post schijnt 2 uren later een tornado gezien te zijn.
Wij gingen spelen met die andere buien en ook deze leken even een supercell te kunnen worden. De meest oostelijke heeft zelfs even een tornado waarschuwing gehad.
Om daar te komen waren we genoodzaakt om een core punch uit te voeren. Enorme hoeveelheden water en hagelstenen van 1 tot 2 cm klapten met harde wind tegen onze playmobiel auto, maar deze heeft dat goed doorstaan. Ondertussen was de tornado waarschuwing ingetrokken en clusterden de buien samen tot een lineair MCS waarvan de outflow op een gegeven moment ver voor de neerslag uitkwam.
De kansen op interessante convectie waren daarmee verkeken.

Zelf in deze natte tijden was de squall nog in staat grote hoeveelheden zand de lucht in te blazen.
Hoe dan ook, onze jacht zat er op en we reden weer westwaarts en hebben een restaurant en motel in Post gevonden.

Vandaag waarschijnlijk de laatste dag met kans op boeiende convectie, mogelijk rijden we naar oostelijk Nieuw Mexico. In het weekend kunnen we dan nog even de toerist uithangen.

Als afsluiter nog enkele tornado foto's, omdat hij zo mooi was!

De foto's van de zuigstengels

Ik zal er weinig woorden aan toevoegen, behalve dan dat ik nog fraai videomateriaal heb. De foto's van de CB's en wall clouds laat ik achterwege.

En waar doe je het allemaal voor?

Nou, hier voor dus!
Gisteren zijn we van nabij Enid westwaarts gereden tot aan de panhandle. Daar hebben we even gestopt en hebben de keuze moeten maken tussen een target in Kansas en de panhandle.  We kozen voor de laatste.
Al vrij snel ontstond een splitting supercell nabij Canadian en de right mover werd onze target.
Eenmaal aan de goede kant van de bui hebben we ons urenlang met de meso vermaakt die steeds opnieuw weer op dezelfde plaats ontstond. Eindelijk een lazy chase!
Bij de meso's hebben we in totaal 3 tornado's gezien waarbij de eerste de mooiste was. Deze ging van een zogenaamde cone vorm naar een wedge en daarna naar een rope. 

Ook in de avond waren er nog supercells actief met tornadowaarschuwing maar we hebben geen nieuwe tornado meer gezien. Wel nog hinder gehad van overstromingen waardoor wegen afgesloten waren. Na enig bliksemfotografie konden we na middernacht inchecken in een motel in Canyon.

Helaas is de wifi te traag om foto's te plaatsen, hopelijk later vandaag meer succes.

Sneak preview

Een zeer succesvolle chase vandaag! Hier vast een plaatje met de mobiel, de rest volgt later.

Parada de supercellas

In de ochtend zijn we vanuit Vernon naar een nabijgelegen State Park gereden.
Veel hagedissen en al snel zagen we ook een slang. Het was ook hier aardig vochtig in de Canyon en de muggen genoten van een feestmaal. Na een tijdje werd dit wel erg vervelend en zijn we terug naar de auto gegaan.
Ondertussen was er boven Oklahoma een bui ontstaan, maar deze bleek elevated.
In de buurt ontstonden echter mooie torentjes en deze hebben we een tijdje aanschouwd. Er ontstonden enkele buitjes met onweer, maar echt actief waren ze niet. Wel verder naar het zuiden bij Breckenridge, dus hup naar het zuiden!
Halverwege bleek de cel bij Vernon actiever te worden en van de chase de dag ervoor wisten we nog dat het terrein bij Breckenridge nogal rijk aan bomen is. Niet ideaal voor een chase. Mede daarom hebben we toch gegokt op de noordelijke bui. Achteraf niet de beste keuze, want de cel bij Breckenridge bleek langlevend en heeft meerdere tornado's geproduceerd.
De bui bij Vernon verloor ook nog eens aan activiteit, maar nabij ontstond wel een fraaie LP supercell die we in Zuid Oklahoma onderschept hebben. Deze werd echter vermoord door de outflow van een snel trekkende left mover split van de Breckenridge cel.
Bumper!
Verder naar het noorden dus door Indianen gebied en vaak over slechte wegen. Nabij de I40 kwamen we weer bij nieuwe buien en deze groeiden 's avonds nog uit tot fotogenieke supercells. In het donker was er veel geflits, maar 95% intracloud bliksems helaas.

Nu zitten we in Noord Oklahoma, in Enid.  Het is lekker zonnig en we kunnen ons weer opmaken voor een zwoele 30 graden!

Chased by a squall line

Ik sloot mijn bericht gisteren af met het feit dat er in de vroege ochtend reeds onweersbuien op ons af kwamen. We zaten dan ook vroeg in de auto om zuidoostwaarts te rijden. Het lineaire complex was op zich interessant met zware buien en rotatiegebieden, maar dergelijke buien zijn ook lastig te chasen. Er bestond een kans dat voor het MCS uit ook losse buien gingen ontstaan en deze zouden dan makkelijker te benaderen zijn.

We hebben een tijdje voor de lijn uit gereden in de hoop op ontwikkelende supercells, maar dat gebeurde helaas niet. Verder naar het zuiden nabij Austin ontstonden wel enkele, maar dat was voor ons te ver weg. Ook op de squall werden soms tornadowaarschuwingen gegeven en toen 1 daarvan op 10 mijlen afstand van ons was, zijn we toch maar naar de buienlijn gereden. En inderdaad, aan de voorzijde was een gebied met persistente rotatie actief. Natuurlijk kwam het niet tot een slurf, maar toch.
Helaas hebben we daarna nog vele uren met de buienlijn lopen stoeien, want er echt weer vooruit komen bleek een onhaalbare zaak. De regenintensiteit was fenomenaal en het zicht liep soms terug tot beneden 100 meter. Verder zat er aardig wat wind op, viel soms enige hagel en sloegen bliksems links en rechts naast ons in. Ook werd soms weer een tornadowaarschuwing uitgegeven in het gebied waar we reden, maar de vele regen en lage wolken maakten het onmogelijk deze te zien.

Om meerdere redenen besloten we om bij Paris, Texas (leuke film!) de lijn over ons te laten trekken en zijn we daarna weer westwaards gereden. Een chase van 7 uren met veel weer, maar niet met de begenadigde tornado (en dan is in de media in Nederland weer te lezen dat Texas getroffen is door tornado's. Texas is big, you know).

Net oost van van Gainesville hebben we een vestiging van Chily's opgezocht voor de maaltijd en zijn daarna weer nar hetzelfde motel in Vernon gereden (3x getankt op 1 dag). Het is best vermoeiend allemaal, ik geloof dat ik straks in Nederland aan een echte vakantie toe ben!

Busted on the dryline

Zelfs in deze natte tijden is er nog sprake van een dryline in deze streken!
Maar laten we beginnen met het natte deel, want dat is natuurlijk groot nieuws momenteel. Gisterochtend zijn we vanuit Vernon een stukje Oklahoma ingereden, naaar Altus. De meeste kreken zijn buiten de oevers getreden en de rivieren oogden woest. We hebben even een fotostop gemaakt bij de grensrivier tussen OK en TX, de Red River. Deze kolkte behoorlijk, maar erg extreem oogde het nou ook weer niet. Aan de andere kant ben ik hier ook wel geweest dat de rivier slecht een miniem stroompje was.

In de namiddag hebben we geprobeerd om de enige bui die op de dryline ontstaan was te onderscheppen. Deze hing nabij Sweetwater en vanaf 50 mijl afstand zag het er gezond uit met zelfs even een overshooting top. Maar dichterbij gekomen oogde het steeds minder met amper een basis en je kon door de neerslag heen kijken. Bij Rule zijn we dus maar weer omgedraaid. Als chauffeur heb ik geen foto's van deze bui kunnen maken.

Na enig zoeken naar een geschikt restaurant in Vernon hebben we ons avondmaal genuttigd bij een Chinees buffertrestaurant en dat was niet verkeerd en nog erg goedkoop ook.

Een nadeel van al het vocht hier is de hoeveelheid steekmuggen. Tijdens een potje voetbal had je zo een tiental van die bijtmonsters op je been zitten. Dus hebben we het vertier verder maar binnenshuis gezocht.

Het is nu nog geen 9 uur in de ochtend en het volgende zware buiencomplex komt weer onze kant op. Kan een lange dag gaan worden!

Rondje Panhandle

De nacht hadden we gisteren doorgebracht in het zuidwesten van de TX Panhandle, in het stadje Andrews.
Qua convectie hadden we twee opties; wachten tot de dryline actief zou worden halverwege de middag of verder naar het ONO rijden in de hoop dat een reeds actief buienlijntje nieuwe convectie zou opleveren. We kozen voor optie 2 en reden richting Post. Tijdens het rijden zagen we meerdere torens groeien en binnen een uur ontstonden de eerste buitjes. Deze trokken wel met 50 mph dus dat werd lastig jagen.
Onze hoop werd gevestigd op de vorming van een supercell die in treksnelheid zou gaan vertragen. Ondertussen had het SPC een tornado watch uitgegen voor het gebied, dus dat klonk bemoedigend.
We volgden dee buien tot Childress, maar deze bleven outflow dominant en weinig interessant.
Nabij Amarillo ontstonden iets beter ogende buien, maar wel in koudere lucht. Toch besloten we de gok te wagen en reden, via enkele omwegen, naar de Palo Duro Canyon alwaar we een fraaie buiencel vonden. Helaas zorgde ook hier weer de koude inflow wind voor het niet doorzetten tot een supercell.
Daarna zijn we naar het zuiden gereden in de hoop op nieuwe convectie op de convergentie, maar dat lukte niet. Dus hebben we een restaurant in Plainview opgezocht en zijn in de avond weer helemaal naar het oosten gereden.
Nu zitten we in een motel in Vernon, alwaar we in elk geval 2 dagen verblijven.

Een hoop kilometers opnieuw met schamel succes. Achteraf zijn in Oklahoma meerdere tornado's geweest, buiten de initiele kansgebieden. Het leven van een buienjager valt niet te benijden!

Een groot deel van Oklahoma en Texas staat ondertussen trouwens onder water. Relatief grote steden, zoals Wichita Falls (niet ver van waar wij nu zijn) zijn deels geevacueerd. Record hoeveelheden neerslag deze maand en er komt nog meer bij. Het is hier groot nieuws in de media. Dat u het maar weet.

Voorlopig laatste chasedag in ZW Texas

We begonnen de dag in het relatief toeristische Alpine, Texas, omringd door fraaie bergruggen.
Onze eerste stop van de dag was bij Fort Davis; een zogenaamde National Historic Site. Een voormalig legerkamp uit de 19e eeuw om de weg tussen San Antonio en El Paso te beschermen tegen aanvallen van de Apache en Commanche Indianen. Een deel van het kamp is nog relatief in originele staat. Wij hebben ons ook vermaakt met een hike over een nabijgelegen trail.

Halverwege de middag begonnen de buien weer te ontstaan, maar vanwege droge lucht op middelbaar niveau hadden de eerste cellen grote moeite om door te stoten. We vonden een fraaie lijn met congestici en uiteindelijk ontstonden hierop enkele buien. Een ervan werd zelfs severe met mogelijke eigenschappen van een supercell. Het kan zijn dat we nog een landspout tornado hebben gezien, maar dat was niet helemaal duidelijk. Het zwaartepunt van de bui hing boven een ontoegankelijke bergrug en we hadden er geen zicht op. Op een gegeven moment ontstond er een koude inflow met stratus (hoe?) en deze zorgde ervoor dat de cel een langzame dood stierf.
Ook de andere buitjes stopten ermee aan het begin van de avond zodat ook bliksemfotografie geen optie meer was. Dus hebben we maar en steak genuttigd in Fort Stockton en zijn daarna naaar Andrews gereden.

Vandaag chasen we waarschijnlijk in de zuidelijke panhandle tot nabij de Red River. Later meer...