Gisteren is het tweede album van de Britse band White Lies uitgekomen en deze draagt de titel Ritual. Het eerste album, To Lose My Life, heeft me erg enthousiast gemaakt over deze band en nadat afgelopen november de eerste single van het nieuwe album uit kwam, Bigger Than Us, wist ik het zeker; ik moest en zou dat nieuwe album ook kopen.
En daar draait hij dan, in mijn cd-speler. En wat vind ik er van?
Het begint goed, dat zeker. To Lose My Life bevat vooral liedjes over het thema dood en dat de band van duister houdt, is sindsdien overduidelijk. Dit album begint, mede daarom heel verrassend, met een nummer dat Is Love heet. Maar het geluid is herkenbaar en sluit in principe naadloos aan op het vorige album.
Ook de twee nummers daarna (waaronder Bigger Than Us) hebben hetzelfde bombastische donkere geluid als de tracks van het eerste album. Helaas heeft de gitaar een iets minder prominente rol gekregen en is er meer synthesizer te horen, maar erg storend is dat niet. Vanaf het vierde nummer wordt het allemaal wat meer poppie, donkere postpunk pop dat wel. Holy Ghost, de zesde track op het album, begint met stevig drumwerk (Muse? Phil Collins?), maar gaat al snel over in de bekende White Lies sound. De twee afsluitende tracks zijn weer fantastisch.
De productie van dit album was in handen is van Alan Moulder (bekend van onder andere Depeche Mode, U2, Smashing Pumpkins en The Killers) en dat verklaart veel van de gekozen melodielijnen.
Voor zover ik het nu gehoord heb, zijn de teksten minder poëtisch dan die van het eerste album, en dat is jammer. Ook kan het geluid van de zanger je na verloop van tijd wat tegen gaan staan, omdat zijn stem niet bijster veel variatie heeft.
Iedereen die het geluid van White Lies op To Lose My Life te retro of te pompeus vond, zal ook op Ritual niets van zijn of haar gading vinden, maar iedereen die To Lose My Life twee jaar geleden heeft grijs gedraaid kan met een gerust hart de nodige speeluren voor Ritual reserveren. White Lies is een band die je niet moet beoordelen op de nummers die je een paar keer gehoord hebt. White Lies heeft een beetje tijd nodig. Geef ze die tijd en ze veroveren je.
Op 24 februari zal ik hun live performance beoordelen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten