The chase is on!

We zijn ondertussen bijna 36 uren in de VS, tijd om jullie even bij te praten. Maandagochtend waren we mooi op tijd op Schiphol en aangezien we thuis al ingechecked hadden, konden we de tijd mooi gebruiken om de meteotoren op het vliegveld te bezoeken. De ex-collega en opleider van Ewoud had namelijk dienst en Ewoud had met Joost Postma kunnen regelen dat we even in de toren bij hem mochten kijken. Aldaar werden we hartelijk ontvangen met koffie en een fraai uitzicht. Na bijgepraat te hebben en een tweede bak koffie, konden we vervolgens beginnen aan de douaneprocedure. We hadden gerekend op allerlei bodyscans, maar het werd gewoon een ouderwets detectiepoortje en een aangename lichaamsmassage...
Vervolgens verliep het boarden ook erg voorspoedig. Het personeel vond Roel toch wel erg lang en hem werd spontaan een zitplek bij de nooduitgang aangeboden en daar heeft hij dankbaar gebruik van gemaakt. Eénmaal in het vliegtuig werd ons helaas slecht nieuws gebracht. De aswolk was nog steeds niet opgelost en daardoor moesten we een langere, noordelijke route vliegen. OK, hier keken we nog niet ongelukkig van op. Echter, omdat vrijwel alle trans-Atlantische vluchten noord van IJsland langs moesten, werd het daar wat druk en heeft Eurocontrol ons voor 3 uur on holding gezet. "Darn, nu landen we pas tegen de avond en wordt het chasen vandaag wel erg lastig."
Na ruim anderhalf uur op een parkeerplaats gestaan te hebben, konden we dan toch eerder op pad. Yiehaaa!
De vlucht verliep tot Noord-Amerika soepeltjes, zonder turbulentie. Het zeeijs en de sneeuw bij Groenland werden zeker bewonderd. Boven Canada en de VS kwamen we verolgens een paar keer in turbulentie terecht, soms best heftig.
Verder niets te klagen; perfecte service bij KLM en heerlijke maalijden! Dat mag ook wel eens gezegd worden.
Ook de formaliteiten op DFW verliepen redelijk gesmeerd en zo konden we tegen 17 uur dan eindelijk de VS inlopen.
Bij de autoverhuur hebben we de minivan die we gereserveerd hadden, ingeruild voor een typisch Texaanse benzineconsumerende SUV. Een heuse aso-bak! Foto: Ewoud

En heerlijk rijden dat hij doet. Bernard reed de auto vervolgens naar het noorden.

Helaas kwamen we wel in de avondspits bij Dallas terecht en daardoor verliep het reisje naar het door ons gereserveerde motel in Denton iets langer dan normaal. Na het inchecken bij het motel was ons oorspronkelijke plan om direct te gaan jagen op de buien op de dryline in het zuiden van Oklahoma. Echter, door alle vertragingen werd het al donker en was tornadojagen meer een death wish dan een enerverende jacht. We besloten echter wel om een minder actieve cel aan de zuidkant van het buiencomplex op te zoeken en ten noorden van Denton hebben we vervolgens tot 22.30 uur bliksems gefotografeerd en met redelijk succes! Foto: Bernard

Foto: Ewoud

Foto: Bernard

Foto: Bernard

Later vernamen we van de dodelijke tornado-uitbraak in Oklahoma...
Ondertussen waren we al wel 24 uur in de weer en hingen onze oogleden op half 7. Bedtijd dus! Het motel was netjes verzorgd en het was dan ook aangenaam slapen, alleen lag het wel erg dicht bij de snelweg I-35, waardoor we redelijk op tijd gewekt werden.
Na een voedzaam ontbijt bij de Waffle House, was het tjd voor shopping. Eerst mobiel internet regelen en dat is gelukt bij een Verizon winkel. We hebben nu een dongel en 2x500MB datacards. Daar kunnen we op zich wel even mee voor uit. Daarna levensmiddelen en een koelbox e.d. bij de Walmart gekocht en vervolgens konden we op reis naar ons chasegebied. De grootste kans was er vandaag, dinsdag, in het westen van Oklahoma. Ewoud had nog nooit in een automaat gereden, laat staan in de VS. Dus daar moest maar eens verandering in komen! Na enig stoeien met het rempedaal ging het echter perfect en heeft Ewoud de hele dag achter het stuur gezeten. Via Oklahoma City reden we naar het westen en vanuit Weatherford weer naar het zuiden. Er was namelijk een bui ontstaan ten zuidwesten van ons! Via een andere NL chaser, Roy Keeris, hadden we vernomen dat ook het hele Vortex2 team naar die bui aan het rijden was. Het aambeeld zag er aardig massief uit, maar was wel behoorlijk gesheared. Aan de grond stond een oostenwind, terwijl het aambeeld met westenwinden juist naar het oosten dreef! Iets te veel schering misschien? Achteraf zou je kunnen zeggen van wel, want toen we eenmaal de stijgstroom van de bui gevonden hadden, loste deze voor onze neus op. Weg bui! Daar rijd je dan, in niemandsland.
In het noorden begonnen echter nieuwe torens te ontstaan en deze hebben we enkele uren gevolgd. Uiteindelijk ontstond er ten ZW van Vici een mooie bui en kwamen we zelfs even in kleine hagel terecht. Foto: Bernard

Opnieuw kwam er een hele karavaan chasers en mediawagens voorbij, ook weer het Vortex2-team. Op een gegeven moment dreef 'onze bui' weg en zagen we alle chasers snel naar het westen rijden. Waar gaan die nou weer heen??? Helaas had ons mobiel internet geen dekking in niemandsland en konden we niets verifiëren aan de hand van radarbeelden. Toch maar even kijken dan?? Jaaaaa, een nieuwe buienbasis. En wat hangt daar onder die basis? Een slurfje!! We konden niet zien of er contact met het aardoppervlak was en toen we stopten voor foto's loste hij snel op. De roterende wall cloud probeerde nog een par keer een slurfje te produceren, maar zonder succes. Foto: Bernard

Foto: Bernard

De jacht heeft na dit moment niets meer opgeleverd en uiteindelijk zijn we in het donker in Woodward, Oklahoma belandt. Na een burrito-maaltijd, hebben we nu een schattig, old fashioned motelletje gevonden. Morgen een nieuwe jacht, waarschijnlijk in ZO Kansas!