Van Oklahoma naar Kansas en terug naar Texas

Er is ons voorlopig nog maar weinig rust gegund, vandaar dat het niet lukt om deze blog dagelijks van een update te voorzien. Excuses!
Vooral gisteren is er wel het één en ander gebeurd dat de moeite van het beschrijven waard is. In de loop van de ochtend, na een heerlijk ontbijt bij Subway, verlieten we het stadje Woodward in het noordwesten van Oklahoma. Er kon namelijk een hoop gebeuren met een lagedrukgebied dat over NW Oklahoma en Kansas naar het noordoosten zou trekken, in combinatie met veel onstabiliteit en een krachtige ZW straalstroom op grote hoogte. Ideale condities voor het ontstaan van tornado's zou je zeggen en daar stonden de weerberichten in de media dan ook vol van. Tijdens de ochtendbriefing vonden we twee "areas of interest". De eerste bevond zich in het westen van Oklahoma, waar op de dryline zware buien konden gaan ontstaan. Het andere gebied bevond zich dichter bij de kern van het lagedrukgebied en dus vooral in het zuiden van Kansas. Daar zouden sowieso dynamische buien gaan ontstaan, al was er kans op lijnvorming en snel trekkende buiencellen. In het westen van Oklahoma was vooral een krachtigere inversie een minpunt. We besloten uiteindelijk voor de grootste tornadokans te gaan en als target kozen we het dorpje Medicine Lodge in het zuiden van Kansas.
Tijdens de rit er naartoe reden we langs een State Park in Oklahoma, genaamd "Little Sahara". De Soesterduinen zijn er niets bij! Foto: Bernard

Aldaar crossten er een aantal Amerikanen op benzineslurpende speledingetjes door het mulle zand, verder was het er aangenaam toeven en deden de atmosferische condities wel wat aan de Sahara denken.
Verder naar het noorden dus! Eénmaal in Medicine Lodge zagen we de eerste torentjes ploppen, maar nog niet spectaculair. We gooiden de tank vol (volgens mij gaat er 100 liter in die SUV!) en eenmaal buiten de bebouwde kom zagen we de eerdergenoemde torens exploderen. Een hele lijn en de aambeelden ontstonden ook al. Met het blote oog was de vertikale groei te volgen, CAPE in optima forma!
We besloten iets terug te rijden en een weg naar het noorden te nemen, aangezien de buienlijn zich NNO verplaatste. Vanaf de westkant oogde deze lijn enorme CB's behoorlijk indrukwekkend en al snel volgden er waarschuwingen voor zwaar onweer op de radio. Na een kwartier werd zelfs de eerste tornadowaarschuwing uitgegeven, slechts 30 minuten na het ontstaan van de bui.
De ontwikkelingen verliepen dus zeer snel en ook begonnen de buien sneller naar het noordoosten te trekken. We gingen op zoek naar een neerslagvrije wolkenbasis (stijgstroom) van een cel uit de buienlijn, maar erg veel verlagingen liet deze niet zien. Uiteindelijk penetreerden we de buienlijn precies tussen twee neerslagkernen door, zonder dus in een hagelkern terecht te komen. Er werd gewaarschuwd voor hagelstenen van honkballen en groter en daar zou de autoverhuurder vast niet blij mee zijn, Wij ook niet echt trouwens, het geeft zo'n troep en gedoe...
Uiteindelijk kwamen we oost van de buienlijn terecht en middels onze radar+GPS software konden we zien dat een volgende buiencel vanuit het zuidwesten onze kant op kwam. Er was zelfs een mesocycloon op de radar gedecteerd. Op een boerenwegje konden we de bui opwachten en de lucht zag er zeer turbulent uit. De grondwind draaide weer van noordwest naar oost en zelfs even naar zuidoost. Totdat de outflow van de bui over ons heen kwam en de wind weer noordwest werd. Op geringe hoogte stond echter een zuidenwind en daarboven weer een zuidwestenwind. De schering was dus behoorlijk, maar niet altijd even ideaal voor tornado's. Toch draaide de outflow behoorlijk en kon je elk moment een tornado of gustnado (rotatie op de outflow) verwachten. Een chaser ging bij ons staan en dit bleek toevallig ook een Nederlander te zijn die een week aan het chasen was. Hij had ook het MC-team al ontmoet.
Hoe dan ook, onze bui had een heuse tornadowaarschuwing en bij een dorpje ten oosten van onze positie werden de tornadosirenes aangezet. Het geeft je toch altijd wel te denken; jij staat daar lekker in het open veld, terwijl een eindje naar het oosten mensen in hun schuilkelder of badkamer duiken.
Af en toe ontstonden op een outflow fractusplukken die de vorm van een hoosje hadden. Maar niets al te serieus. Foto: Bernard

De bui kwam nu snel dichterbij, zaak om naar het oosten te rijden! En we waren ondertussen ook niet meer alleen. Alweer enkele auto's van het Vortex2/NSSL team en die gasten van de Discovery Channel serie in hun Dominator (vergelijkbaar met de TIV). Die Dominator reed zelfs een tijdje achter ons aan, gevolgd door camerawagens, dus wellicht krijgen we nog een bijrolletje in het 2011 seizoen.

De outflow werd steeds krachtiger en overal werd zand opgeblazen, waardoor het zicht soms dramatisch terugliep. Op een gegeven moment kwamen een zuidelijke en noordelijke outflow bij elkaar en begon het enorm te roteren, maar opnieuw zette het niet echt door naar beneden. Maar zo dynamisch heb ik het zelden gezien in de VS, echt indrukwekkend. Vanwege de outflow namen de buien wel in intensiteit af en ook de kans op een tornado werd er niet groter op. Ook kwamen we dicht bij de wat grotere stad Wichita en tijdens de avondspits is dat ook niet de meeste ideale plaats om buien te jagen. Op de radar zagen we ondertussen dat er boven het westen van Oklahoma toch ook enorme buien ontstaan waren. Hmmmmz, dan toch de verkeerde target gekozen?
We reden nu enige tijd in twijfel rond, wat te doen? Uiteindelijk werd toch besloten terug naar Oklahoma te rijden, aangezien de buien in het noorden toch meer uit het ideale chaseterrein gingen trekken. Onderweg kwamen nog langs een paar electrisch actieve cellen, maar we lieten deze toch voorbij trekken. In Oklahoma reden we terug naar her westen en uiteindelijk kwamen we dicht bij de plaats waar we die ochtend vertrokken waren. Met noordenwinden werd echter erg koude lucht aangevoerd (luchtsoort gaf eerder sneeuw in de noordelijke staten) en bij temperaturen van 55°F verwacht je niet direct zwaar onweer. Toch zagen we het steeds vaker flitsen en wat bleek: boven de koude grenslaag bevond zich nog een dikke laag onstabiliteit en dat resulteerde in meerdere MCS'en die in een trein achter elkaar naar NNO trokken. Opvallend aan het onweer was het hoge aantal vertikale ontladingen wat je niet direct bij een MCS zou verwachten. We hebben dan ook meerdere bliksemfotografiestops gedaan en toch wel 10-20 geslaagde bliksemfoto's gemaakt.
Foto: Ewoud

Foto: Bernard


Uiteindelijk belanden we in een smoezelig motelletje in Weatherford, aan de I-40 in Oklahoma.
Na opnieuw ontbeten te hebben bij Subway (nu broodjes van 1 foot ipv 6"), verlieten we Weatherford (nice name) onder koude zware wolken bij circa 13°C. Brrrrrr, lijkt NL wel! Ooh nee, daar is het nog kouder ;)

Supercells en koude lucht gaan niet echt samen, dus besloten we de warmte zuid van het front weer op te zoeken. Daarvoor moesten we wel een eind rijden, helemaal naar centraal Texas. Na een rit van 400 mijlen kwamen we weer in een luchtsoort met een temperatuur van 28°C. That's more like it!
We kwamen nog een paar keer door van die typische westernstadjes en in één van deze hebben we een korte fotostop gehouden.
Foto: Ewoud

Foto: Bernard

De kans op buien was niet heel erg groot vandaag en uiteindelijk hebben we er ook geen gevonden. Wel hing er veel onstabiele middelbare bewolking, soms ook fraaie Accas (Altocumulus castellanus). Foto: Bernard

Maar dat bleek helaas niet voldoende voor nieuwe buien in ons gebied.
Dus maar op tijd gegeten, boodschappen gedaan en een potje gevoetbald. We slapen nu in vernieuwde Motel 6 in San Angelo, Texas. Als het goed is, hoeven we de komende dagen niet ver te rijden voor kans op zwaar weer, dus morgen lekker uitslapen.
Ontvang onze hartelijke groeten!